บทเรียนในวัย 30

ตอนเด็กๆเคยคิดว่า 30 จะเป็นยังไง ....

---

ตอนนี้พออายุเข้าใกล้ 30 สิ่งที่ต้องการจริงๆ คือ 'ความสงบ' และ 'การนิ่งแต่มีพลัง'

- ความรับผิดชอบยังเป็นสิ่งที่ดี แต่ถ้ารับผิดชอบผิดที่ และเยอะเกินไปมันก็จะเผาตัวเองตาย

- เราทำให้ทุกคนบนโลกใบนี้รักเราไม่ได้

- สิ่งของไม่สำคัญเท่าความรู้สึกและประสบการณ์

- การทะเลาะกับคนอื่นเริ่มเป็นสิ่งที่เหนื่อยเกินไป และ การที่ต้องเปลี่ยนความคิด คนอื่นให้ตามเราก็ไม่ใช่สิ่งที่จำเป็นถึงแม้มันจะเป็นเรื่องที่เราหวังดี เพราะในโลกนี้ไม่ได้มีอะไรถูกผิด

- แต่ก่อนเวลาเห็นคนอื่นจะเดินตกหลุม เราจะพยายามแบกเขาไว้ ไม่ก็ไปกลบหลุมให้เขา แต่สุดท้ายก็หนักเอง ถ้าเป็นหลุมเล็กต้องปล่อยให้เขาเดินตกหลุมเองบ้าง แต่ถ้าเป็นหลุมใหญ่เราก็ยังควรจะช่วยเขา

- การที่แยกปัญหาคนอื่นออกจากปัญหาตัวเองทั้งหมดก็ไม่ถูก เพราะบางทีมันก็ก็ทำให้คนอื่นคิดแบบเดียวในปัญหาของเรา

- พอยิ่งอายุเยอะ ยิ่งเจอคนเยอะ ทำให้เริ่มดูคนออก การที่ง่ายๆกับคนอื่นก็เป็นสิ่งที่ดี แต่บางทีอลุ่มอล่วย จนสูญเสียตัวตน และ โดนเอาเปรียบก็ไม่ใช่

- บางจังหวะ สวมหมวกบางใบ ซื่อมากก็ไม่ได้ แต่บางจังหวะฉลาดมากก็ไม่ดี

- งานที่ใช่จะทำให้คิดถึงเรื่อง 'ผลตอบแทนน้อยลง และ เวลาจะเริ่มมีค่ามากกว่าเงิน

- การที่เอาตัวเองไปอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ดี ก็เป็นสิ่งที่ควรจะทำ คนที่ดีกับเราจริงๆก็มี

- บางทีอดทนการ 'รอ' ให้สุกงอม ให้ผลตอบแทน ที่แตกต่างกว่า แต่เรื่องบางเรื่องก็มีเวลาของมัน

- อกหักเป็นเรื่องที่เล็กลงเรื่อยๆ เพราะสิ่งที่เจอมันใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ

- ความรักควรจะเป็นความสงบที่มีพลัง บนบรรทัดฐาน ของความเคารพและความรับผิดชอบที่มีต่อกัน แต่ยังควรจะเป็นหนึ่งเดียวที่มีอิสระต่อกัน

- ครอบครัว คือ คนที่รักเรามากที่สุดในชีวิต แต่บางทีก็อย่าให้ความหวังดี ของเราต่อคนที่เรารัก กลับมาทำร้ายตัวเอง

พอ 30 แล้วเริ่มใจเย็นขึ้น จากการที่เริ่มปล่อยวางและเข้าใจโลก แต่ยังมีคงความเป็นตัวตนอยู่

ปีนี้เจอโควิดเลยทำให้ยังพลาดอะไรที่ดีๆมากๆไปหลายๆอย่าง (รวมถึงบวชด้วย) แต่ก็ได้อะไรดีๆหลายๆอย่างที่ไม่คิดว่าจะได้เช่นกัน ซึ่งมันก็ทำให้เชื่อมั่นมากขึ้น ว่าถ้าเจอปัญหาทุกอย่างก็ยังคงมีทางออก .. และถ้ายังไม่มีตอนนี้ชีวิตก็ต้องเดินต่อไปอยู่ดี

---

โดย: Kenny Kanawat